Dag 5 7 maart

Elke dag begint op tijd met om half 8 een vorstelijk ontbijt. Over de verzorging hebben we niet te klagen. Dat wij niet gewend zijn aan een ontbijt met warme bonen, pannenkoekjes, gebakken ei, etc. maakt niet uit. Ook de lunch en het avondeten bevat iedere keer weer zeker 5 verschillende, warme gerechten, soms very spicy, soms gelukkig minder. Het toetje daarna is mierzoet. Met minder gewicht terug komen lukt alleen doordat we hier cadeautjes afgeven, maar daar trekt mijn weegschaal thuis zich niks van aan. Nadat de heren hun gesprek met father Thomas gevoerd hebben en wij even aanwezig zijn geweest bij het gebed: 200 devote kindertjes die met hun ogen dicht, staand in rijen, hun dagelijkse ochtendgebed op dreunen, eh.., zeggen, rijden we weer verder naar Belpahari met een tussenstop bij Kunjbona. Overal bezoeken we scholen met een hostel, overal hetzelfde concept, overal mega verschillen. Bij het ene hostel is alles tot in de puntjes toe verzorgd, lees dan wel: naar Indiase begrippen. Bij het andere zou een fikse lik verf wonderen verrichten, maar…dan kijken wij met Hollandse ogen. Verf is immers niet functioneel, het geeft wel een lekker frisse indruk, maar dat is dan weer niet waar de meeste Indiërs veel waarde aan hechten. Er is overal wel een duidelijk verschil tussen de jongens en de meisjes hostels. Waar bij het jongenshostel de toiletten buiten werking zijn omdat ze verstopt zitten (hoe zou dat nou toch komen?), ziet het er bij de meisjes keurig uit. Ik kan hier wel een vergelijking trekken naar de toiletjes bij mijn groep… Hierin verschillen Nederlandse jongetjes dus niet zoveel van Indiase. Het komt dus ook voor dat de jongens, bij hun hostel, geen toiletten hebben, zij maken ’s nachts een maatje wakker om zo samen het veld in te gaan voor hun sanitaire stop. Scheelt een hoop vuile toiletten, maar als je bedenkt dat het om 450 jongens gaat… Op de school in Kunjbona lopen ’s nachts koeien op het speelveld. Kun je raden hoe het veld er ’s morgens uitziet! Dat vindt father Thomas helemaal geen probleem, hij doet er juist zijn voordeel mee. Die koeienvlaaien laat je drogen en zijn prima te gebruiken om mee te stoken… Ondertussen dat ik mijn verhaal typ, hoor ik buiten de kinderen hun avondgebed opzeggen, ze zijn er pas een kwartier mee bezig, en ik ben benieuwd hoe lang het nog doorgaat. Ondertussen staan ze weer keurig in een rij met hun ogen dicht, de kleinsten vallen bijna om van de slaap, maar blijven zo goed en kwaad als ze kunnen meedoen, opgeven is hier geen optie. Ik blijf me verbazen over de discipline hier. Overal waar we komen worden we ontvangen alsof we de koning en koningin zijn. Vanmorgen werden we opgewacht door een rimboband en rij prachtig mooie meisjes, in nog prachtigere Sari’s. Daarom heen weer zo'n 200 kinderen in hun schooluniform. Wij kregen weer een mooi boeket bloemen (wat we daarna niet meer terug zien) en een mooie bloemenketting (ook voor hergebruik). Onze handen werden gereinigd, iets wat ze zelf ook wat vaker zouden mogen doen, want alle muren van de scholen en hostels zijn tot kinderhoogte zwart van de vuile handjes. Dat we zo worden ontvangen geeft mij een wat beschamend gevoel. Ik ben alleen maar iemand die het geluk heeft om mee te mogen op deze reis, en niet een van degene die zich elke week vrijwillig inzet om van alles en nog wat mogelijk te maken voor deze kinderen. De kinderen hier wordt heel goed bij gebracht om dankbaar te zijn, dus ook voor alles wat dankzij de sponsoren wordt mogelijk gemaakt. Daar wij de enige blanken zijn die ze soms in een paar jaar tijd zien, maakt dat ze niet elke week zo hoeven uit te pakken. En… ze zien ons ook als een grote bezienswaardigheid: een blanke huid, blonde haren, vrouwen met lange broeken? Vreemd... Ik probeer me zo goed mogelijk aan te passen aan hun kledingvoorschriften: geen ontblote schouders en knieën. Een kuitbroek zou wel kunnen, dacht ik. Sari’s komen allemaal tot aan de grond, dus daaraan ligt het dat mijn onderbenen nog nooit zoveel aandacht gehad hebben. Morgen toch maar weer wat anders aan!
Ondertussen is het gebed buiten afgelopen, het duurde maar ruim een half uur…