Dag 9 11 maart - Reisverslag uit Calcutta, India van Leontine Sanders - WaarBenJij.nu Dag 9 11 maart - Reisverslag uit Calcutta, India van Leontine Sanders - WaarBenJij.nu

Dag 9 11 maart

Door: Leontine

Blijf op de hoogte en volg Leontine

11 Maart 2019 | India, Calcutta

Gisterenavond zijn we in het donker teruggereden van het bezoek aan het hostel en de school in Asanbani naar Dumka. Overdag rijd je door dorpjes en zie je overal mensen, véél mensen. Ook tussen de dorpjes in, er is geen kilometer waar niemand loopt, woont. Bij ieder vennetje of beekje staan mensen zichzelf en of hun kleren te wassen. Het is een levendig, kleurrijk schouwspel zeker ook dankzij de mooi gekleurde Sari’s van de vrouwen. Ze houden ze op een wonderbaarlijke manier schoon. Degene die mij een beetje kennen weten dat als ik alleen nog maar van plan ben om met bv. ecoline te gaan werken ik al onder de vlekken zit. Dus al die vrouwen hurkend aan de modderige waterkant bezig zien en vervolgens vlekkeloos overeind zien komen, is voor mij onvoorstelbaar. De vele vrachtwagens zijn vrolijk beschilderd, de riksja’s hebben vrolijke kleuren, dit samen met alle bonte kleren maakt het een vrolijk geheel. Mooi om overdag te zien. Om 18.00 uur is het echter al donker en als we om 19.30 uur terugrijden is er weinig leven meer in de dorpjes, alleen her en der zie je een klein lichtje branden. Elektriciteit is hier niet, een enkel sonarlampje brengt wat licht. Vreemd om zo het donker in te kijken. Onze chauffeur verteld dat het gisteren een slechte dag was op deze weg, er zijn veel mensen verongelukt. Zelf houd ik ook mijn hart vast. Onze chauffeur haalt, op deze bochtige weg, vaak in. Flink toeteren om aan te kondigen dat jij, of de ander, op de verkeerde weghelft rijdt (blow horn!) moet ongelukken voorkomen. Dit, in combinatie met het links op de weg rijden, de mensen die in het pikkedonker langs de weg lopen, of er zonder licht fietsen, maakt dat ik me de vele ongelukken goed kan voorstellen. Ik ben dan ook opgelucht als wij heelhuids terug zijn bij het fratershuis in Dumka, waar wij overnachten.
Ons programma deze morgen begint om 10.30 uur, mooi tijd om verslagen etc. bij te werken. Maar ineens blijkt sister Jesly hier te zijn, ze komt mijn leesbrilletje brengen dat ik bij haar in Belpahari heb laten liggen. Ik had haar al gezegd dat ze geen uur hoefde te rijden om dat brilletje van € 3.00 te komen brengen, maar sister Jesly kent geen nee als het gaat om het zorgen voor anderen. Wel mooi dat ik haar nu mijn Sari kan laten zien. Er zit extra stof bij om een bijbehorend bloesje van te laten maken. Voor ik er erg in heb, zit ik al in de auto en brengt sister Jesly me naar een ‘naaiatelier’ (2,5, bij 2,5 m2 ). Er staan 2 trapnaaimachines en op de grond zit een man te strijken. De man wil een selfie van ons samen wil maken (ik ben voor hen net zo’n bezienswaardigheid als zij voor mij: blank, blond, gemiddeld een kop groter dan zij zijn en raar gekleed). Ondanks de grote armoede zijn er dus ook veel mensen met een mobieltje. Een directeur van een school vertelde me gisteren dat mobieltjes onder de oudere leerlingen een probleem vormt, op het idee om ze bij de deur te laten inleveren waren ze nog niet gekomen. De aanschaf van een mobieltje zal, in deze zeer arme provincie, wel een kwestie van prioriteiten stellen zijn op financieel gebied. Wij leggen veel van wat we zien vast met onze telefoontjes maar de zusters en fraters en plaatselijke bevolking doen niet voor ons onder. Er zijn al heel wat selfies, foto’s en filmpjes met en van ons gemaakt. Heel nuttig, zo kunnen ze onze tophit: 1,2,3,4 hoedje van papier, terug horen en zelf met de kinderen zingen. Wanneer we bij een hostel/school aankomen mogen wij na het welkom ons zelf voorstellen. Het aanleren van dit liedje is hier een onderdeel van en iedere keer weer een groot succes. Dus hup, daar pakken de sisters hun mobieltje weer. Ook sister Emanuelle van 81, gaat in deze met haar tijd mee. Bij haar en haar 17 medezusters hebben we vanavond gegeten. Ze maakt volop foto’s van ons en wisselt telefoonnummers en emailadressen uit. Ook in haar onderwijsvisie gaat ze met haar tijd mee. Ze geniet van de foto’s van mijn eigen groep die ik haar laat zien. Ze ziet wat zij vindt dat goed onderwijs is: kinderen die genieten van wat ze doen en die leren omdat ze al spelend het juiste krijgen aangeboden op het juiste moment!

  • 11 Maart 2019 - 17:19

    Marlies:

    Dag Leontine en Kees,

    Wat een prachtig verslag van een indrukwekkende reis. Geweldig zoals jullie ontvangen worden en wat jullie allemaal zien en meemaken. Geniet met volle teugen.
    Lieve groetjes.

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Leontine

Ik ben Leontine Sanders. Leerkracht groep 1-2 aan bs Lambertus in Asten. Trotse moeder van 4 volwassen kinderen, 3 dochters en 1 zoon. Doordat zij nu op eigen benen staan ben ik in de gelegenheid om me vol overgave te geven aan de aan mij toevertrouwde kleuters. Als oud Klosser ligt mijn hart bij het jonge kind. De verwondering, bewondering, nieuwsgierigheid van kleuters maakt van elke dag dat ik met hen mag werken een feest. Twee en een half jaar geleden kreeg ik de kans om vrijwilligerswerk op een school in Uganda te doen, die kans heb ik met beide handen aangenomen en ik heb daar enorm fijne, leerzame weken gehad. Nu wacht mij een nieuwe uitdaging, ditmaal in India, waar ik onderwijsgerelateerde instellingen ga bezoeken samen met de vrijwilligers van SAC: Stichting Actie Calcutta.

Actief sinds 24 Jan. 2019
Verslag gelezen: 269
Totaal aantal bezoekers 4288

Voorgaande reizen:

02 Maart 2019 - 17 Maart 2019

Met Stichting Actie Calcutta naar India

Landen bezocht: