Laatste dag in India 15 maart

Op naar Calcutta Social Projects. Deze reis is erg all inclusive. Er wordt voor ons gekookt, als we willen worden onze kleren gewassen, (met de hand zelfs, we hebben hier nog geen wasmachine gezien), en zodra we weer moeten verkassen rijdt er nog een auto voor ook. Zal wel effe wennen worden back home;) Waar we vandaag naar toe gaan is het compleet het tegenovergestelde. Het kantoor van
Calcutta Social Projects ligt midden in een sloppenwijk. Het kantoor ligt bewust hier om zo zo’n goed mogelijk contact te kunnen hebben met de kinderen/bewoners. ‘Kinderen uit deze sloppenwijken en straten zijn de meest kwetsbare onder de armste arme kinderen. Terwijl jongens in dezelfde omgeving vaak op een dwaalspoor worden gebracht door de aantrekkingskracht van anti-sociale inkomsten, zijn de meisjes uiteindelijk de prooi van antisocialen. Hun behoefte aan een beschermde en veilige omgeving is absoluut noodzakelijk’. Zo staat het vermeldt op hun site. Een school kan deze beschermde en veilige omgeving bieden. Sr. Arjun Dutta is de president van Calcutta Social Projects. Hij legt ons uit wat zo ongeveer het moeilijkste is waar zij tegen aanlopen: deze straatkinderen hebben geen enkel gevoel van eigenwaarde, totaal geen zelfvertrouwen, zij zijn er van overtuigd dat zij geen vaardigheden hebben en ook niet kunnen ontwikkelen. Een betere toekomst is voor hen niet weggelegd, denken ze. Calcutta Social Projects wil hen leren dat zij wél vaardigheden hebben en wél een recht van bestaan hebben. Dit is een moeizaam proces dat loopt via het creëren van succeservaringen. Hiervoor krijgen de kinderen een breed scala van activiteiten aangeboden zodat zij kunnen ontdekken wat zij leuk vinden en kunnen dat ook zij ergens goed in kunnen zijn. Trots worden er een aantal meisjes opgetrommeld, een aantal jaar geleden, zonder enig gevoel van eigenwaarde, van de straat geplukt en wonend in het hostel bij CSP. Een van hen blijkt een hele goede voetbalster te zijn, een ander kan heel goed zingen en laat dit vol trots horen. Weer een ander is goed in turnen en geeft hier workshops in. Ze zien er zelfverzekerd uit en laten vol trots de prijzenkast zien. Deze staat vol met bekers die door teams van CPS gewonnen zijn op verschillende gebieden. Ze halen er zelfs soms de krant mee. In deze meisjes is het straatkind absoluut niet meer te herkennen. Zo mooi om te zien. Ze zijn goedgemanierd én spreken Engels, een pré voor iedereen hier die vooruit wil komen. We zijn getuige van het oefenen van een debat door 6 jongeren: de ene groep is voor het gebruik van een mobieltje, de andere tegen. In het Engels verwoorden ze dit (een lastig onderwerp waar ze zelf geen ervaring mee hebben). Dit soort ‘skills’ krijgen ze aangeleerd en deze hebben ze nodig in de huidige maatschappij. Ze krijgen de skills aangeboden die volledig in onze 21st century skills passen!
Het volgende probleem doet zich voor deze jongeren wel meteen voor want wat als deze meisjes op hun 16e , na hun schooltijd, terug naar ‘huis’ gaan. Hoe houden zij zich daar dan staande? Hiervoor wil Arjun Dutta, naast dit kantoor, een nieuw gebouw zetten waar de jongeren vaardigheden krijgen geleerd waarmee ze in hun eigen onderhoud kunnen voorzien. Na dit gesprek bezoeken we de school in de wijk, geen kleed op de stoep, maar tot mijn grote verbazing schuilt er achter een muur beschilderd met vrolijke stippen een grandioos goed georganiseerde school. Ik val van de ene verbazing in de andere: op de muur staat in vrolijke letters geschreven: ‘Play, learn and grow together’. Hetzelfde…staat op de voorgevel van onze school: ‘Samen leren, samen groeien’... ‘Play’ zou er bij ons ook bij kunnen staan.
Een ‘leerlingenraad’ hebben ze ook. Democratisch gekozen! Aan de muur hangt een bord met daarop hun foto’s: twee Prime Ministers en 4 maal 2 ministers die verantwoordelijk zijn voor een ‘departement’: sport en cultuur, voedsel, gezondheid en onderwijs en milieu. Zij zijn hier voor verantwoordelijk. Waw, wat een vaardigheden worden hiermee aangeleerd! We lopen de trap op, op elke tree staat een cijfer geverfd, leuk idee, heb ik sinds een paar maanden ook in mijn klas… Ik maak kennis met 3 remedial teachers. 3 op de 56 kinderen die hier op school zitten! Ik ga, denk ik, maar effe met minister Slob twitteren! We kijken nog even rond in het computerlokaal, ook tip top. Deze school wordt geleid door een gedreven, innoverende headmaster, terecht geprezen door zijn supervisor Arjun Dutta. Zij beseffen dat een inspirerende, warme omgeving, waarin kinderen zich thuis voelen, uitdagend werkt. We vergeten bijna dat hier gewerkt wordt met de aller armste straatkinderen met een ongelooflijk moeilijke achtergrond en al de problemen die dat oplevert. Als we vragen waar Arjun Dutta zijn motivatie vandaan haalt om in deze sloppenwijk te werken vertelt hij dit verhaal: Ik had een gerecht gemaakt maar vond het zelf niet lekker. Ik wilde weten of anderen het misschien wel lekker zouden vinden. Aan een straatmeisje vroeg ik of ze het wilde proeven. Dat wilde ze wel. Ik vroeg haar of ze het lekker vond en ze zei: “Ik heb nog nooit zoiets lekkers geproefd!”. Ze keek me aan, deed haar hand open vroeg me: ”Wilt u ook wat?”. Dit is hun manier van doen: dat kleine beetje wat ze hebben, willen ze met je delen…
Een boodschap om mee naar huis te nemen…

PS. Morgen, thuis, hoop ik eindelijk foto's te kunnen plaatsen.