Dag 12 14 maart

Gisteren heb ik hier, in het parochiehuis van Burdwan, geen jongens zien rondlopen, die blijken er toch wel te zijn. Ook zij worden hier voorbereid op het huwelijk. Het kan zijn dat een jongen en meisje die al verloofd zijn samen de training volgen. Sommige jongens en meisjes hebben nog geen partner maar willen wel voorbereid worden en kunnen hier eventueel een partner tegenkomen. Het komt ook nog vaak voor dat er in de gemeenschap waar zij leven een commissie is die aan de ouders een geschikte partner voor hun zoon of dochter voorstelt. In tegenstelling tot vroeger hoeven de jongelui niet in te gaan op dit voorstel.
Vanmorgen gaan we op pad met father Arbind Tirkey, die ook verantwoordelijk is voor het Chetana Community Care Centre, waar we gisteren waren, het centrum voor meisjes die leven met HIV. Ik was onder de indruk van de sfeer die hij in dat home had weten te creëren. Het verschil tussen een hostel en een home is dat een home een thuis biedt, kinderen wonen daar fulltime en gaan dus in de vakanties niet naar huis. In een hostel is dat wel het geval. Father Arbind Tirkey is ook 10 jaar lang directeur geweest van de Holy Family School, Nuta, en vertelt me dat hij diezelfde sfeer ook op deze school heeft weten te creëren. Er wordt een extra bezoek ingelast om deze school te bezoeken. Hij heeft geen woord te veel gezegd. Alleen al de witte, met een groene onderrand, geschilderde lokalen en gangen geven het gebouw een fris aanzicht. In de lokalen sieren vrolijke muurschilderingen en mooie educatieve posters de muren. We zien hier zelfs beamers aan het plafond hangen en het computerlokaal bevat 30 moderne computers. De schoolboeken zien er fris en vrolijk uit en tot mijn verbazing gebruiken ze hier de methode voor Engels: Stepping Stones: voor ons géén onbekende methode! Zo kan het dus ook! Het contrast is groot met de scholen die wij tot nu toe bezocht hebben. Wat een innovatief beleid en een lik verf toch kan doen.
Hierna bezoeken we Karmapara. We worden ontvangen in het parochiehuis, waar 5 groepen kinderen bijles krijgen, 9 andere groepen krijgen op andere plaatsen bijles. Dit kan zijn ergens onder een afdak of in een boerenschuur. Deze 14 groepen bij elkaar vormen het coaching center Karmapara. De kinderen die dit coaching center bezoeken zitten op een governement school met 50-60 kinderen in een klas. De groepen zijn zo groot dat de kinderen weinig aandacht krijgen. Voor extra bijles kunnen de kinderen naar dit coaching center komen. Zo zijn er nog 5 van deze coaching centers, die door SAC ondersteund worden. Op deze manier kan ervoor gezorgd worden dat de kinderen op school beter presteren. Alweer een goede zaak dus. Het mooie hier is dat er 4 kinderen met een verstandelijke beperking tussen zitten die op hun eigen niveau meedraaien. Yes, passend onderwijs! Je voelt dat deze kinderen hier door iedereen volledig geaccepteerd en gewaardeerd worden. Ze dansen vrolijk mee, dat het volledig uit de maat is, maakt uiteraard niet uit. Geweldig voor deze 4! Er zijn zeker nog veel meer kinderen met een verstandelijke of lichamelijke beperking, maar zij hebben niet het geluk zo geaccepteerd te worden.
Zo blijft elke dag weer iets nieuws brengen, en het houdt niet op, want morgen gaan we in Calcutta een straatschooltje bezoeken. Deze straatschooltjes vallen onder: Calcutta Social Projects: straatkinderen uit Calcutta krijgen les op een zeiltje dat ergens op een stoep wordt gelegd… Wat bijzonder om dat mee te kunnen maken.
Dit is helaas het laatste wat we hier kunnen doen. Onze vlucht terug naar huis van zaterdagavond 21.00 uur is gecanceld en vervroegd naar zaterdagochtend 3.40 uur. Dit scheelt ons helaas een dag in Calcutta. Jammer, want er valt hier nog zoveel te bezoeken en je raakt hier nooit uitgekeken. Maar…maandag weer starten met mijn eigen clubje, dáár kijk ik ook weer echt naar uit. Ik heb ze zoveel te vertellen en zoveel om ze te laten zien:)